Atlas Grow How reposted this
𝐖𝐞 𝐡𝐚𝐯𝐞 𝐛𝐞𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐌𝐚𝐬𝐤𝐞𝐝 𝐒𝐢𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬. Mensen die me kennen weten het al langer. Ik krijg allergische reacties over heel mijn lichaam bij al dat 𝐨𝐯𝐞𝐫-𝐠𝐞𝐫𝐨𝐦𝐚𝐧𝐭𝐢𝐬𝐞𝐞𝐫 van iets wat we vroeger "de job" pleegden te noemen. Wollige poëzie is een kaskraker aan het worden. En wordt bijgevolg naar hartelust geplaybacked. Er heeft zich een aanzienlijke community gevormd van echokameniers die mekaar liefst op de rug krabben met dezelfde woorden. "𝐀𝐮𝐭𝐡𝐞𝐧𝐭𝐢𝐜𝐢𝐭𝐞𝐢𝐭", "𝐯𝐞𝐫𝐛𝐢𝐧𝐝𝐞𝐧", "𝐰𝐞𝐫𝐤𝐠𝐞𝐥𝐮𝐤" 𝐞𝐧 "𝐭𝐨𝐭 𝐣𝐞 𝐤𝐞𝐫𝐧" 𝐤𝐨𝐦𝐞𝐧 zijn de meest gebruikte paswoorden die je nodig hebt om tot hun clubje te mogen toetreden. Het masker verbergt echter steeds vaker hun échte gezicht. In de (steeds meer desolaat verlaten) wandelgangen van bedrijven wordt ik steeds vaker door menig manager aangesproken en vallen maskers af... Mensen beginnen te beseffen dat de wijzers zijn doorgeslagen. Ik zie poëzie-believers van het eerste uur steeds vaker lichtjes geïrriteerd krabben op de plekken waar ze nu zelf uitslag en jeuk hebben gekregen. Als superverspreiders die nu pas zelf last krijgen van de bijwerkingen. De dakschreeuwers die in Covid-tijden het einde van de fysieke workshops afriepen, krabbelen bijna allemaal terug omdat zij (en hun deelnemers) geeuwend sterven achter het scherm. Managers die zich eerder moesten bekwamen in het zogenaamde "sugarcoaten" beginnen te beseffen dat daardoor de weerbaarheid en veerkracht van medewerkers nauwelijks die van de pluisjes van een paardebloem overstijgt. De fitnesstoestellen en bedrijfsosteopaat blijken de retentiecijfers dan uiteindelijk toch minder spectaculair te beïnvloeden. En toch worden maskers op het podium opgezet. Op dat podium vinden de superverspreiders immers hun brood. En wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. En toch maar met een strak aangezicht authenticiteit blijven scanderen... Ik hoor zacht hoongelach op de achtergrond... En ik trek m'n mondhoeken subtiel op. 𝐃𝐞 𝐰𝐞𝐫𝐞𝐥𝐝 𝐬𝐜𝐡𝐫𝐞𝐞𝐮𝐰𝐭 𝐥𝐮𝐢𝐝𝐤𝐞𝐞𝐥𝐬 𝐨𝐦 𝐧𝐮𝐚𝐧𝐜𝐞. Niet om dubbele gezichten en maskers.