De kracht van co-regulatie.
Noodoproep van een collega vraagt mij te ondersteunen bij een kind van 5 jaar dat emotionele kortsluiting heeft. Voor de context hebben we het over een 5 jarig non-verbaal kind met een aanzienlijke ontwikkelingsachterstand. De jongen had zich uitgekleed, luier af en raaste als een kleine Tazmanian Devil door de ruimte. Gerichte woede op de begeleider en blinde frustratie. Waarbij ik help te ondersteunen bij het opnieuw aankleden, merk ik de hoge spanning bij kind en begeleider.
Ik stap nieuw in de situatie, vol energie en zonder enige spanning. Beide moeten reguleren, ik stuur de begeleider weg door kleding te gaan halen en ik blijf bij het kind. Ik zorg alleen voor mijn veiligheid en laat het mannetje uitrazen tot zijn piek. Ik accepteer zijn boosheid en frustratie, ik ga het niet bedwingen en ik ga geen strijd aan. Het is zijn emotie die leidend is en niet mijn ego om hem snel te kalmeren. Het zegt niks over mij als begeleider dat het me niet snel lukt om hem te kalmeren. Dus ik accepteer zijn overlopende emoties volledig.
De piek lijkt voorbij en het kind zoekt voorzichtig nabijheid. Ik leg mijn frisse koude handen voorzichtig in zijn nekje en er lijkt een reset te ontstaan. Ik krijg van mijn collega een schoon shirt voor de cliënt, die toevallig ook koud is. De reset zet door en het jongetje gaat een geborgen plek creëren tussen de muren in de toiletruimte. Ik ga eerst op afstand naast zitten, meer niet. Vervolgens voel ik een voetje op mijn been. Hij heeft mij nodig voor de regulatie( co-regulatie). Ik voel de ruimte om hem aan te raken, en wrijf hem over zijn rug. Ik voel zijn ademhaling en zijn hart in een snel tempo gaan. Ik zucht heel diep en expressief een aantal keer. Ik wrijf nog steeds over zijn rug en ondertitel alle emoties. "Je hebt het even moeilijk he, je bent boos en gefrustreerd, want we begrijpen jou en jij ons ook even niet." En in eens gaan die enorme lange wimpers om hoog en zie ik donkere kijkers me aankijken. Ik zucht nog eens diep en ik voel de ontspanning in zijn lijfje. Die ogen zeiden: blijf bij me, ik heb je nodig, laat me nog niet alleen. Natuurlijk niet, Sabrina is hier en blijft bij je. Die voet werd een arm en been over me heen. 20 min zaten we samen op die vloer, mijn hand wrijvend op zijn kleine rug.
Hij stond op en ik dacht hij is weer ontspannen en ik stond op. Hij pakte me bij mijn handen en trok me weer naar de grond en ging weer tegen me aan liggen. Ok zolang jij nodig hebt, zit ik hier en ik ga niet weg.
Nog 5 minuten liggen, aaien, masseren, ondertitelen. Voorzichtig neem ik een beetje afstand en kijk of hij me nog nodig heeft. Hij staat op en reikt naar de deur. Ik doe het open en ik krijg nog 1 blik door die mooie wimpers. "Dank je wel" zonder woorden. En in die splitsecond geeft hij antwoord op de kracht van co-regulatie.
Zorgmanager Middin
3 mndHeel blij met de vrijwilligers op deze locatie zoals James.. een aanvulling op cliënten regie en midden in het leven met hen staan