What's to say that hasn't been said already.

Firstly the most trite bit. Diluvian is a freaking gorgeous biopunk game. The aesthetics are great early on and merely good later on (even the 'tech base' later levels are at least bright and colourful as opposed to drab and grey-brown like in other games).

The weird health armour system: I applaud them for trying something new, the setup is that yellow shots remove your armour..red shots remove all your exposed health that isn't protected by armour. This applies to enemies as well..though this does mean you fall into a certain repetitive style when it comes to use of weapons. You shoot a target with the ion impaler(a hit scan beam that only takes armour) on average 3 times to peel the armour, then shoot them once with the infinite ammo squire (bella bestest). So you're basically cycling those two weapons in that order for the first half of the game. Latter half the plasma shotgun gets used more cause it throws groups at you at close range and ammo for the shotgun is everywhere.
Interesting commentary on the meta. The Myrmidon leadership makes it clear their grunts are without value to them, and they mean it..the basic myrmidon soldiers are given a crapper version of your ion impaler..so at range they can NEVER kill you, just take your armour down to let someone actually important finish the job.

The enemy roster is maybe a bit sparse. I mean, I think once human enemies show up i'd already seen much of the roster. About halfway in it introduces the flame trooper(who is functionally just a tougher version of the shotgun trooper) and later the really annoying engineering robot (it restores armour on nearby machines and it itself is a tanky machine, priority target). And then later it introduces the varangian guard(who NEVER STOP FIRING MISSILES) but most of the people you'll be fighting you see early on.

This all being said. I want to see more of this...weird and fleshy world. So I'm looking forward to the next chapter.

I refreshing little title to play in-between playthroughs. A boomer shooter that tries to tell it's own story of space and mars. Sadly the game is still not full developed yet, the remaining 2 acts of the story aren't available and there are still bugs to be fixed and achievements don't unlock. The First Campaign (what I am calling act 1) is roughly 5 hours on a first playthrough.

Something to play but not take seriously. Good if you good it in a humble bundle like I did or a 90% discount otherwise I wouldn't recommend it. There are far better boomer shooters on the market.

Dziś pora wskoczyć do znajomego grajdołka, zajmiemy się bowiem kolejnym boomer shooterem. Jest to jednak gra pod wieloma aspektami wyjątkowa. Jej gatunek zwykle może się poszczycić bardzo wysokimi steamowymi recenzjami. To produkcje przede wszystkim od entuzjastów do entuzjastów, z czytelnym targetem i jednocześnie masą miłości w nie włożoną. Tu jednak nie jest aż tak dobrze.



Diluvian Ultra ma zdecydowanie wiele do zaoferowania, ale być może nie do końca w tych sferach gdzie byśmy się tego spodziewali. Najmocniejszym aspektem całej produkcji jest zdecydowanie artstyle. Określiłbym go jako brudne mięsiste sci-fi odwołujące się do animacji z końca ubiegłego wieku. Brakuje mi nieco referencji, ale z rzeczy absolutnie znanych widziałem tu poruszone podobne struny jak np. w Akirze. Jest to specyficzny styl, ale niesamowicie mnie oczarował.



To postawiło Diluvian Ultra w bardzo ciekawej pozycji. Chciało mi się grać dla samej chęci doświadczania tego stylu. Wystarczyło tylko, żeby nie wkurzył mnie czymś za bardzo i już uznałbym to za ogólnie pozytywne doświadczenie. To może brzmieć dość dziwnie, ale pozwólcie, że wyjaśnię. Jeśli spojrzymy na arsenał broni w Diluvianie ze stricte mechanicznej perspektywy, to tak jest on niesamowicie podstawowy. Cięzko jest jednak myśleć o pistolecie jako zwykłym pistolecie, gdy jest nim chrabąszcz, którego przeładowujemy, głaszcząc go na uspokojenie. Ciężko jest myśleć o karabinie jako o czymś zwykłym, gdy jest biotechnologiczną paszczą, którą w trakcie animacji karmimy amunicją.



Kolejnym aspektem, który mocno zyskuje dzięki artowi są levele. W nich przebija się w sumie całe wrażenie o produkcji jako takiej. Niejednokrotnie zdarzyło mi się zablokować w jakimś fragmencie terenu, a niektóre sekrety i znajdźki są poukrywane za boleśnie zbyt precyzyjnymi skokami. Nie zmienia to faktu, że co do zasady mapy są estetyczne, klimatyczne i dobrze przemyślane. Sekrety mocno mi siadły jako weteranowi gatunku, bo są często świetnie poukrywane i zarazem warto ich szukać. Dokładnie tak satysfakcjonujące jak być powinny.



Pomijając same levele, walka i mechaniki są solidne. Postać ma dużo mobilności i szybko się porusza. Przeciwnicy nie oferują zbyt wiele w kwestii różnorodności, ale jest wystarczająco dobrze. Co ciekawe developerzy zdecydowali się na użycie spritów a nie modeli, co zwykle nie działa zbyto dobrze zwłaszcza w grach, gdzie jest tak duża wertykalność. Nie jest najlepiej, ale jestem skłonny to wybaczyć. Patrząc mechanicznie w grze są dwie mechaniki, które uważam, za niezbyt udane. Punkty krwi, które możemy używać albo do ulepszania albo jako dodatkowe życia w trakcie poziomu, mi nie przeszkadzało, ale mogłoby być irytujące na wyższych poziomach trudności i konceptualnie mi się nie podoba. Druga rzecz to dwa rodzaje obrażeń. Armor Damage i Lethal Damage które w teorii mają zachęcać do zmiany broni. W praktyce bronie zadające armor damage zwyczajnie nie wykańczają wrogów i trzeba ich dobić czymś co zadaje Lethal Damage. Ergo nie działa to zbyt dobrze, ale nie jest krytycznie szkodliwe.



Mam tez wrażenie, że mocno grę zrobiły mi klimat i fabuła (oba ponownie wspierane przez art). Historia jest paradoksalnie całkiem ciekawa, co w tym gatunku rzadko się zdarza. Przyjemnie zanurzyć się w to old school edgy sci-fi, tym nie mniej czasami jest zbyt edgy. Aż trochę mi żal, bo myślę, że gra zyskałaby, gdyby pociągnąć fabułę w bardziej ezoterycznym dziwacznym kierunku, pasowałoby to do artstyle.



Zbliżając się do końca musze powiedzieć, że mocno stoję w rozkroku, jeśli chodzi o rekomendację Diluvian Ultra. Gra jest niezaprzeczalnie zbugowana, pełna głupotek, nieskończona (jest tyko jeden epizod z 3) to w końcu early access. Art i gatunek są na domiar złego specyficzne. Z drugiej strony desperacko chciałbym mieć kogoś z kim pozachwycałbym się tym artem i klimatem i moje własne doświadczenia są niezaprzeczalnie bardzo przyjemne. Pozwólcie więc że przedstawię wam Diluvian Ultra jako podróż w nieznane, pełną przeciwności, ale też wartą odbycia dla odważnych i zainteresowanych. Ja na pewno wrócę, gdy zostanie dodany nowy content.