Jam ciemny jest,
Wśród wichrów płomień boży!
Lecący z jękiem w dal,
Jak głuchy dzwon północy.
Ja w mrokach gór,
Zapalam czerwień zorzy!
Iskrą mych bólów,
Gwiazdą mej bezmocy.

Ja komet król,
A duch się we mnie wichrzy!
Jak pył pustyni;
W zwiewną piramidę.
Ja piorun burz,
A od grobowca cichszy.
Mogił swych kryję
Trupiość i ohydę.

Ja otchłań tęcz,
A płakałbym nad sobą...
Jak zimny wiatr,
Na zwiędłych stawu trzcinach.
Jam blask wulkanów,
A w błotnych nizinach...
Idę, jak pogrzeb, Z nudą i żałobą.
Na harfach morze gra,
Kłębi się rajów pożoga.
I Słońce...
Mój wróg Słońce!
Wschodzi...
Wielbiąc Boga.